Покрај православните манастири на територијата на Србија и Острог во Црна Гора, Света Гора во Грција е омиленото место на сите православни верници. Тоа на сите што им паѓа во очи, покрај начинот на кој живеат и им служат на Бога монасите, е и коструските глави во манастирот кој се на калуѓерите.

Тоа што посебно интигрира зошто воопшто се чуваат на овој начин, но и прашањето што се прави со останатите тела на починатите монаси.

Со векови, телата на оние што дошле во Атос да ги остават своите стари животи и да започнат со нови, се погребани на многу мали гробишта.

Според оние што имаа можност да ги посетат манастирските гробишта, тој е со големина само неколку квадратни метри. Причината за ова е иста веќе неколку стотици години.

Имено, кога некој монах се пензионира, неговото тело не се капе или менува, а ако умре без манија, тогаш се облекува за него. Овој обред го извршува Светиот Отец избран од игуменот, кој се погрижува пензионираниот над мантилот да има и монашки крст (полиастарион).

Потоа, тој е покриен со лице и телото е поставено на раса (надворешна мантија со широки ракави) и потоа започнува процесот на шиење на починатиот во истото. И тоагаш иконата на блажената Дева е поставена на неговите гради.

Телото така подготвено, по скромниот погреб како што го диктира монашкиот живот, е поставено во земја, а за да се спречи оштетување на черепот поради слегнување на земјата, над лицето е поставена мермерна плоча.

Починатиот на тој начин поминува три до седум години во земјата.

Откако поминаа најмалку три години, скелетот на пензионираното лице е отстранет од земја. Работата им припаѓа на помладите монахињи кои соблекуваат коски од ткаенината, кои потоа ја исплакнуваат со бело вино и ја пушат со темјан.

Черепите се поставени на полица во внатрешноста на костурницата, додека коските се чуваат во заедничка крипта.

Според верувањето што преовладува во Светата Гора, по мирисот и бојата на коските, може да се суди кој од нив ќе заслужи место во рајската населба. Имено, ако коските се жолти и мирисаат на босилек, тогаш починатиот се смета за праведен. Исто така, не е невообичаено името на починатиот монах да биде напишано на предниот дел на черепот, со информации за годината на смртта. Коските и черепите на монасите што се чуваат чекаат воскресение.

Она што е особено задоволувачко е фактот дека сите тие се еднакви во смртта, а како доказ за ова, најпознати се наведените мошти на монасите на градинарите, кои се чуваат одделно, бидејќи се жолти во боја.

За разлика од нас, едноставните смртници кои се стремат кон материјално богатство, монасите кои својот живот го посветуваат на искушение и служба на Бога, не се стремат кон скапи погреби, скапи ковчези, споменици, па дури и капели што честопати повеќе личат на стан отколку на место каде некој почива.

Иако нивните черепи наредени на полиците на прв поглед изгледаат морбидни, тие само не потсетуваат дека во смртта сите сме рамноправни, дури и ако сè во земниот живот е минливо.