Ова е моја приказна, приказна на еден болен ум, не ми е срам да кажам дека сум луд, луд по неа, полуден од осаменост! 

Таа му даде душа на мојот мртов живот, а јас?, Јас и го уништив нејзиниот.
Таа му даде душа на мојот живот, си ја даде душата за мене, јас и подарив само болка и солзи.
Сега тие се претворија во грутка пепел со која ме мава самотијата. Но, продолжувам да го правам тоа. Не барам и не можете да ме сфатите мене и мојот ум. Тој е болен.

Оболен, поболен. Речиси мртов. Знам дека нема да бидам веќе со неа, но јас морам да бидам во нејзина близина. Моите солзи за неа сега се безвредни. Ми ги враќа сега како остаток, остаток од некупена љубов. Се измачувам самиот, но ја измачувам и неа. Но, тоа е мојот ум, само тогаш е задоволен и смирен мојот ум.

Посетувам психијатар, одам на сеанси кои по зборовите на психијатарот треба да ми помогнат. Што може да му помогне на еден расипан мозок како мојот? Само таа, само нејзината љубов и се што е нејзино. Ете, повторно почна да се сили мојот ум. И, сега кога веќе нема никогаш да ја имам ми преостанува само да се разнесам на делови, да се разнесам себе и својот болен ум. Ќе го разнесам и него, но не можам.

Што и да направам, сега сум кукавица, машка пичка која се умилкува преку солзи. Тоа ме направија моите постапки, мојот идиотизам, мојот болен ум. Ни лудница не е доволна, ни соба со таблети не може да ми помогне да се справам со мојот болен ум.

Таа се обидува да се смири од сите мои срања кои и ги пружив како скршени дијаманти кои и ја распаруваат душата, а јас се обидувам да се смирам без неа. Тоа е мојот ум, тој е смирен кога таа трепери. Така се хранат болните умови, така преживуваат наместо среќно да живеат.

И една порака до секој што го чита ова.

Сакај и бори се за личноста што ја имаш. Од моментот кога ќе се оддалечи никаква промена кај тебе нема да ја врати.

Даниела Ангелова