Дали заклучувањето, или целосното затворање, беше грешка во земјите ширум светот? Њујорк пост пишува дека одговорот на ова прашање се чини дека потврден.

Карантинот секако беше нешто ново. Како што пишува романописецот Лионел Шривер: „Никогаш не сме реагирале на заразата со целосно затворање на земјите“. Азискиот грип од 1957-1958 година уби 70.000 до 116.000 Американци или 0,04-0,07 проценти од американската популација. Грипот од Хонг Конг уби околу 100.000 луѓе од 1968 до 1970 година, пишува Мајкл Барон.

Досега, коронавирусот однесе 186 000 животи во САД. Бројот сигурно ќе се зголеми, но тој е приближно ист како и за време на споменатите епидемии на грип, а за оние под 65 години, коронавирусот е помалку смртоносен од грипот. Меѓутоа, во тоа време немаше национални карантини, немаше масовно затворање на училишта, компании, фабрики, ресторани и училишта.

The American people figured this out months ago https://t.co/BAwnynAtAD

— Chris Wilson (@WilsonWPA) September 7, 2020

Зошто ставовите се толку различни денес? Можеби имаме поголема доверба во ефективноста на владата. Ако јавната политика може да влијае на климатските промени, тоа исто така може да го потисне вирусот, продолжува Барон. Покрај тоа, ние не сме многу изложени на ризик.

Децата не смеат да одат пеш до училиште, спортистите исчезнаа од игралиштето, учениците се штитат од микроагресија. Имаме „безбедносен начин на размислување“, како што пишуваат Џонатан Хајд и Грег Лусијаноф во „Coddling of the American Mind“, според кој „возрасните мора внимателно да регулираат многу аспекти од студентскиот живот“.

Така, веста дека ковид-19 уби десетици луѓе и преоптовари болници во Бергамо предизвика бегство во безбедноста и ограничувањата.

Многу Американци престанаа да одат во ресторани и продавници дури и пред заклучувањето во март и април. Прекумерните проекции на некои епидемиолози, кои беа професионално заинтересирани за предвидување пандемии, предизвикаа барања за акција против националните влади.

Оправданите стравувања дека болниците ќе бидат преполни со пациенти ги објаснуваат наредбите (ретроспективно, смртоносно) на гувернерите на Њујорк,  Њyџерси, Пенсилванија и Мичиген дека старечките домови прифаќаат пациенти заразени со ковид-19. И првичната цел на „исправување на кривата“ беше „отстранување на вирусот“.

Сепак, очигледниот успех на Јужна Кореја и островските држави, Тајван, Сингапур и Нов Зеланд, не можеше да се повтори во континенталните и глобализираните САД, посочува Барон.

Гувернерите во сојузните држави кои воведоа затворање ан државите тврдеа дека „ја следат науката“.

И тие ја следеа науката само во една димензија – намалување на непосредниот број случаи на ковид-19. Карантините исто така спречија скрининг на рак, третман на срцев удар и советување за злоупотреба на лекови, чие отсуство резултираше со голем и тешко проценлив број на смртни случаи. Она што Хајд и Лусијаноф го нарекоа „одмаздољубива заштита“ се покажа дека не обезбедува премногу заштита.

Примери покажуваат дека луѓето биле понижувани на плажите и покрај тоа што ширењето на вирусот на отворено е минимално; дека отворањето на училиштата било одложено, иако малку деца се разболеле или ја ширеле инфекцијата; дека црковните обреди биле забранети додека се дозволувале демонстрации за политички посакувани цели, пишува Барон.

Новото размислување за карантините, како што напиша Грег Ип во Волстрит журнал минатата недела, покажува дека тие се „претерани и скапи“. Ова е во согласност со изјавата на американскиот претседател Доналд Трамп од средината на април, дека „долгорочното заклучување во комбинација со економската депресија ќе предизвика огромна и сеопфатна штета на јавното здравје“.

За многумина, таа економска штета е во обем на Големата депресија. Рестораните и малите бизниси се затворени засекогаш, дури и пред урбаните немири во последните три месеци. Загубите се концентрирани кај оние со ниски приходи и малку средства, додека карантините го зголемија нето богатството на Џеф Безос од Амазон и Марк Цукерберг од Фејсбук за десетици милијарди долари.

Блогерот Антелокаун (и поранешен новинар на Њујорк Тајмс), Алекс Беренсон, дава силен аргумент дека карантините само одложуваат, но не спречуваат инфекции.

Во ова има неколку стари лекции. Владите понекогаш можат да канализираат, но тие никогаш не можат целосно да ја контролираат природата. Не постои начин за целосно отстранување на ризикот. Обидите да се намали еден ризик може да ги зголемат другите ризици. Среде неизвесност, луѓето грешат. Како што, можеби, беше карантинот, заклучува Баронот.