Наскоро 8 март, затоа жените кои не покажуваат гради, бутови, избричена пи*ка и раскошни облини ќе се насмевнат на порталите за кои 8 ми Март е главна вест. Телефонските броеви на курви кои пушат повозбудливо од 12-годишно момче на епископ се некако помалку видливи. О, ќе биде на 8 март. Инспирираните уредници на порталот им наредија на младите известувачи да најдат баби на кои им беше дозволено да се смеат, а, наскоро, на 8 март, тие би рекле дека тоа било за време на крвавата диктатура на Тито, кога еден чесен човек не смееше да каже дека е Хрват, секој што отиде во црква на литургија ќе заврши на „Голи Оток“, а март не требаше да се вика март. Па, како Осми март го прославуваа моите врсници додека крвожедниот Тито ги гледаше од секој ѕид?

Нашиот ден на жените беше и работен ден, јас бев службеник. Газдите ќе му дадат на секој од нас букет или нешто друго. Младите девојки, меѓу нив и јас, ќе добија јазик во грлото, постарите девојки имаа цврста рака. Газдите би заминале во Венеција за викенд со своите љубовнички, социјалистички курви ќе добијат чевли, чанта, парфем … Јас не бев меѓу нив бидејќи никој не ме сакаше. Затоа, јас бев облечена во детско здолниште број четиринаесет и јакна бројка четиринаесет затоа што за време на темното владеење во Југославија не се плаќаше данок на детската облека. Денес, оваа реликвија на нашето темно минато исто така е укината.

За повеќето пријатели, 8-ми март беше денот кога на пијаните луѓе во групата им беше дозволено да одат во кафулињата и да се смеат и да пеат и да завиваат таму. Мртвите цвеќиња лежеа на масите во целофан. Бев згрозена од јазиците на моите шефови, се ужасував од пијаните жени, ми се згорзи Осмиот март. Сакав промена. Сакав, го добив. Живеам во земја каде што, секој ден во годината, гледам фотографирани чудовишта кои зјапаат сензуално под тешките трепки и водопадите на кинеската коса. Задушната уста полна со киселина ги повикува пушачите кои можат да платат за тоа. Силиконските гради бараат давење. Бутовите немаат целулит, пичките немаат коса, тие испраќаат порака, ебајте ме, јас сум девојка.

Се слави и мама. Да се ​​биде мајка денес во Хрватска значи да се биде МАМА. Хрватските МАМИ се сликаат за растот на нивните стомаци пред да се пробие спермата. Па, „навивачите“ можат да го следат растот. Првата недела, втората … Не знам колку недели трае бременоста, но абдоменот е снимен и пред да замине во породилното одделение. Па, тато до МАМА. Па бебето на цицки. Па, тогаш Мајката си оди дома. Па, ние гледаме стомак по породувањето, потоа три дена подоцна, потоа шест дена … Ебате! Срање! Ние девојките не ја трошевме нашата шминка на крпи и крпи и баравме да видиме лица на човечки суштества. Заработивме скоро исто толку пари како мажите. Не се породивме во екот на „кариера“. Абортусот беше бесплатен, поповите не ѕиркаа во нашите гради. Работевме осум часа. Имавме право на боледување. На работа, од време на време, знаевме како да го испратиме нашиот шеф во к*р. И сопругот. И децата. И ѕидарот кој ќе нè фрла од скеле. Во Југославија, Мртва, претепана жена беше НОВА.