Отсекогаш сум тежнеел на актуелните состојби да гледам од птичја перспектива, со неутрално око. Тоа значи и вестите да ги слушаме почесто со срцето отколку со увото. Во време на страшно силни пропаганди, единствено што останува како релевантен мотив за делување е внатрешното чувство.

Македонскиот народ е поделен. Пукнатината се чини е предимензионирана за нормални хумани релации. Македонскиот народ се наоѓа на два брега, а во подножјето, длабоко надолу, се наоѓа верата која сме ја заборавиле. Едниот брег е надежта, вториот е љубовта. На двата брега стојат верувам искрени срца, луѓе со секојдневни маки и радости, статистички пресек на јавно мислење и наратив спакуван од политичките кујни. Од едниот брег до другиот брег во моментов е невозможно да се премине.

Македонците кои се мотивирани од надежта, дозволиле да се Северномакедонци. Дозволиле нивната сабја да ја носи Катица, а да ја употреби Добрила. Се надеваат во подобра иднина, влез во европското семејство, членство во воениот сојуз на НАТО. Надежта ги тера да мислат на своите поколенија, на своите деца, на својот иден стандард. Надежта во подобро утре ги тера да се откажат од дел од историјата за подобра иднина. На другиот брег се наоѓаат другите, Македонците. Тие љубат. Ги љубат своите предци, ја љубат историјата, ја љубат татковината. Тие биле воспитувани и ќе ги воспитуваат своите деца дека љубовта е најдобрата мотивација за одење низ животот. Спремни да јадат корења за љубовта, или можеби свежа салата од градината во дворот, да пијат квалитетно вино и здрав вргањ, но како Македонци.

А најдолу, многу длабоко, оставена и заборавена е верата. Верата во Бог, верата во слобода можеби, верата во парите, верата во уметноста. Верата е потисната од надежта и љубовта. Се чини никој повеќе не верува. Се живее денот во една чудна бессмисла на постоењето, се живее во страв од ноќта.

А се што е потребно е еден мост.