Најчесто постирам моја поезија која сепак е крик од мојата душа. Да, коментирам и политизирам со познаници и пријатели за минатата и моменталната ситуција. Ги презирам сите оние кои се продале за функција или ситна пара( а нема таква крупна која би можела д го завземе местото на честа на еден Човек).

Се јадосувам и за жал инспириран сум и од такви кои и она малку душа кое го имале го продале за ситно. И како ги нижам годиниве, осознавам дека нема спас од ваквите секојдневија, нив ги имало и ќе ги има, исто како и учесниците во нив… вакви, такви и онакви.

И со годините се помалку и помалку сум изненаден од сите вакви ситуации, од луѓе/нелуѓе, сѐ повеќе верувам во себе и во малкумина, отколку во повеќемина, сѐ повеќе се надевам за некоја безнадежна ситуација и сѐ повеќе и повеќе станувам буден сонувач.

И не ми е толку чудна ситуацијава со валканите пари за нашата жална култура, бидејќи и да дадеа колку што се побарало, пак ќе беше мизерно и пак некои ќе го собереа пленот без да го оправдаат,но пожално ми е што кога не преименуваа немаше ваква реакција.

Значи се потврдува дека кај нас на ова мало парче земја, не боли кога ќе ти чепнат во душава, така како што боли кога ќе ти брцнат во џебот.

На крај, верувам дека има барем малкумина, кои и без пари ќе творат, ќе пишуваат и ќе изведуваат музика, ќе издаваат книги, ќе цртаат и вајаат…впрочем како и до сега.

Верувам во вистинските напиша пеотот и музичар Марко Виденовиќ