Со деловничко спорно гласање, Собранието вчера, на својата последна седница во овој состав, на сила го донесе Законот за Јавно обвинителство.

Добро, тоа не е ништо ново. Веќе се навикнавме парламентот за некои важни одлуки да одлучува на начин што буди сомнежи и кој ја засилува недовербата на граѓаните во законодавното тело.

Ние одамна знаеме дека парламентот е претворен во гласачка машина што ја спроведува волјата на партиите од извршната власт. А и таа машина, покрај редовните и обилни „подмачкувања“ не нејзините спорни делови и шрафови, во овие три години постојано некако се клацкаше, чкрипеше и одвај вршеше работа…

Меѓу другите недоветности во новиот законски проект, доминира фактот дека тој сега регулира материја која веќе е регулирана со друг закон.

Станува збор за третманот на нелегално прибавените докази (меѓу кои и на нелегално прислушуваните разговори) во кривичната постапка. Па така, сега е создадена и правна колизија меѓу Законот за кривична постапка, кој забранува било какво користење на вакви материјали во доказната постапка и засновување судски пресуди врз такви „докази“, од една страна, и Законот за ЈО, кој во одделни случаи дозволува, а во други забранува врз основа на „нелегално прислушувани материјали“ да се засновува обвинение.

Правните експерти велат дека ЗКП е „посилен“ од новиот закон, како што судската пресуда е правно „посилна“ од обвинението кое ѝ претходи.

Ако судот суди по словото на законот, сите кривични постапки кои се засновуваат врз основа на нелегално прибавени докази (како што сега, по исклучок, ете, дозволува Законот за ЈО) би морале да паднат на суд. Но, од кога тоа кај нас се суди според словото и според духот на законот?!

 

Владејачките партии и нивните поддржувачи – веројатно тоа ќе бидат главно луѓе собрани од јавната администрација, која деновиве предизборно се полни со свеж партиски кадар – вечерва ќе маршираат пред судовите не за вистинска правда, туку со намера во кусата меморија на гласачкото тело да се зацврсти наративот дека со килавото донесување на новиот и спорен законски проект конечно ќе се создаделе услови за „правни разрешници“ на судските предмети.

На кои предмети? Па се знае на кои, ве молам без глупави прашања!

Власта судовите ги третира како свои прчии. Никогаш не било поинаку, а да бидам искрен, не верувам дека некогаш во иднина тоа ќе се смени.

Еден принципиелен марш пред судовите би можел да биде само крик за независност и за зајакнување на авторитетот на судството, а не поткрепа на ова фингирано владеење на правото. Власта – која, како што слушнавме од устата на самиот поранешен премиер Зоран Заев, имала привилегија да разговара со адвокати на обвинетите, да гледа и да прегледува докази и да донесува заклучоци дали имало кривични дела и за какви дела станувало збор – сега ќе си протестира пред своите прчии.

За што? За „правда“. Одозгора на тога, што би рекол Заев, за конечни правни разрешници за поранешните предмети на СЈО. И одозгора на тога, за поддршка на законот кој, види богати, не содржел скриена амнестија за никого. А бе ова вие сериозно?!

Сега, кога со новиот закон е оневозможено за дел од старите и нови нелегални снимки да се покренуваат нови обвиненија, „правдата“ за која ќе се протестира денеска значи, всушност, обнова на прекиот суд олицетворен во поранешното СЈО.

Сега треба и со протест да се „озакони“ нерамноправноста меѓу граѓаните. Треба да се изврши завршен и силен притисок врз судииите што побрзо да ги процесуираат предметите на СЈО и да ги осудат обвинетите поврзани со поранешниот режим, со цел сегашниот хибриден режим да испорача некаква своја „правда“ и така да победи на изборите.

Жал ми е, другарчиња, сево ова е премногу провидно за било кој пристоен човек најавената парада на лицемерието да ја доживее како искрена борба за правда и за мир. А вие само марширајте. Само да знаете дека се гледа дека чизмите ви се валкани…

БРАНКО ГЕРОСКИ