Шпанската влада ја исполни својата закана: најави активирање на членот 155 од Уставот, со кој автономијата на Каталонија може да биде силно ограничена или целосно откажана. Неодамна, ситуацијата ескалираше, а шпанскиот премиер Маријано Рахој беше принуден да дејствува. Тој сака да го врати правото и редот во државата. Во исто време, сепак, Барселона не сака да ја повлече „Декларацијата за независност“ на каталонскиот премиер Карлес Пучдемон. Случувањата во Шпанија многу потсетуваат на верижна сообраќајна несреќа во услови на густа магла, коментира за Барбара Везел за ДВ.

Маглата во овој случај е политичка. Тоа е тотален колапс на државноста. Маријано Рахој одбива да покажува политички инстинкт и дејствува како адвокат кој е заинтересиран само за словото на законот. Како да не знае што е флексибилност и емоционална интелигенција. Пред неколку месеци, Рахој можеше да спречи ескалација на конфликтот. Што се однесува до репресијата – како што е задржувањето на два водачи во движењето за независност, тие можат само да ја влошат ситуацијата.

Каталонската регионална влада е апсурдна. Апсурдна и пред се неодговорна. Дружината во Барселона потсетува многу на студентски парламент: бесконечен разговор, херојски одлуки, не размислување на последиците, целосно ирационални проценки. Шефовите за независност не ги допре паничното бегство на компаниите и економската криза во регионот. Не се загрижија ниту за падот на бројот на туристи. Очигледно големата цел ја оправдува секоја жртва.

Но, каков е овој национализам, за кој сега се подигнуваат барикадите? Од една страна, тоа е политика на идентитет што се шири низ светот и се базира на дистинкција и ароганција кон соседот. Движечката сила на оваа политика е популизмот што вешто ги користи средствата за пропаганда и манипулација во социјалните мрежи и виртуозно ги разгорува расположенијата.

Од друга страна, зад ова стои баналната желба за уште поголема моќ. Каталонската влада обезбеди завидна удобност во регионалните институции, и досега беспрекорно ги отфрлаше сите наводи за корупција. Таа дури и одлучи дека сè уште може да си ја зголеми цената. Карлес Пучдемон повеќе не сака да биде само помошник-претседател, тој сака да биде вистински лидер на владата, да учествува на самитите и да биде видлив на меѓународната сцена.

Проблемот е во тоа што сето тоа некако не одговара. Борците за независност, шпанските „independistas“, ги оправдуваат своите национални разлики со изгубената битка во почетокот на 18. век. Тогаш кралот на Шпанија успеа да ја заземе Барселона. За последен пат, Каталонија беше независна пред 200 години, а сега многумина веруваат дека треба да ситгнуваат на историски план. Сето тоа потсетува на балканските војни, на „Брегзит“ и на сите ирационални историски копнежи.

Но, како сето ова ќе функционира сега? Каталонија е економски мотор на Шпанија. Каталонците се исто така успешни на глобално ниво. Но, нивниот успех функционира само во сојуз со шпанската држава и со ЕУ. Големи компании од толпата бегаат од Барселона, бидејќи се плашат од правна несигурност и не сакаат да бидат заробени од носталгичните чувства и расположенија. Луѓето во регионот живеат и работат во 21 век, но се навраќаат во 18-тиот век – во деновите на кралот Филип V. Никој не може да го издржи овој замав. Каталонските шефови за независност ќе мора да изберат во која ера сакаат да живеат. Тие мора да се решат за сегашноста, инаку тие ќе останат запаметени во историјата како губитници.