„Човештвото се соочува со непознат број на нови и потенцијално фатални вируси кои потекнуваат од тропските дождовни шуми во Африка“, рече професорот Мујембе Тамфум, кој помогна во откривањето на вирусот ебола во 1976 година и оттогаш е на линијата на фронтот за лов на нови патогени микроорганизми.

“Живееме во свет во кој ќе се појават нови патогени микроорганизми. И тоа претставува закана за човештвото”, изјави тој за Си-Ен-Ен.

Како млад научник, Мујембе ги зеде првите примероци од крв од мистериозна болест што предизвика крварење и уби околу 88 проценти од пациентите и 80 проценти од вработените во болницата „Мисбуку мисија“ кога болеста беше откриена за прв пат.

Примероците беа испратени во Белгија и САД, каде што беше откриен вирус-како црв. Го нарекоа ебола, по река близу изворот на епидемијата во тогашниот Заир.

Идентификацијата на еболата се потпираше на синџирот што ги поврзува далечните африкански дождовни шуми и лаборатории за висока технологија на запад. Сега Западот мора да се потпре на африканските научници во Конго и на други места како чувари за да предупредат на нови болести.

Во статија за списанието „Сајанс“ тие наведоа дека инвестиција од 30 милијарди долари годишно во глобална заштита на шумите може да доведе до 40 процентно намалување на глобалното уништување на шумите во области со висок ризик од излевање на вируси.

Со поддршка на американскиот Центар за контрола и превенција на болести и Светската здравствена организација, лабораториите на INRB се светски систем за рано предупредување за нови епидемии на болести како што е ебола и што е уште поважно, болести кои допрва ќе бидат откриени.

“Ако се појави патоген во Африка, треба време да се прошири низ целиот свет. Значи, ако вирусот е откриен на време, во институции како оваа, Европа и остатокот од светот ќе имаат време да развијат нови стратегии за борба против нови патогени”, вели тој.

Кај луѓето, ебола ја предизвикуваат четири или пет вируси од генот ебола. Четири од нив се Бундибуџо вирус (BDBV), Судански вирус (SUDV), Таи Форест вирус (TAFV) и еден едноставно наречен ебола (EBOV, поранешно име – заирски ебола вирус). Заирскиот ебола вирус е најопасен од сите познати вируси на ебола, и е одговорен за најголемиот број на епидемии.

За петтиот вирус, Рестон вирус (RESTV), се смета дека не предизвикува болест кај луѓето, туку само кај другите примати.

Сите пет вида на вирус се тесно поврзани со вирусите наречени марбург вируси.

Вирусот може да се добие преку контакт со крвили телесни течности од инфицирано животно (вообичаено мајмуни или големи лилјаци).

Не е документирано ширење преку воздух во природната средина.

Големите лилјаци се верува дека го носат и го шират вирусот без при тоа самите да заболат. Штом инфекција се појави кај човек, болеста може да се шири помеѓу луѓето исто така. Машките лица што ја преживеале болеста може да ја пренесуваат преку полов пат уште приближно два месеци.

За да се дијагностицира, прво треба да се исклучат други болести со слични симптоми како што се маларија, колера и други вирусни хеморагични трески.

За да се потврди дијагнозата, се тестираат примероци од крв за присуство на вирусни антитела, вирусна РНК, или на самиот вирус.