Од една страна, за да има промени треба првите луѓе да соработуваат многу повеќе во една нормална и редовна процедура. Во МОН јас не бев воопшто запознат што работи и што спроведува кабинетот на министерот. Понекогаш се случуваше со министерот со недели да немаме средба. Од друга страна, образовниот систем е жив организам. Не се подобрува или решава со дописи или преку службена комуникација. Така што еден закон, колку и да е важен, сам по себе нема да ги реши процесите. Треба да се работи со наставниците, со училиштата, да им се помогне и да им се покаже преку пример. Некои наставници никогаш немале можност да видат како изгледа подобар систем на образование. Особено претставниците на образовните институции треба да се секој ден на терен со наставниците. Тоа во нашиот случај не се случува. Институциите се инертни и неефикасни. Кадровската политика, исто така, не е на задоволително ниво. Има погрешни луѓе на вистински места. Образованието стана место за вработување на партиски послушници. Дури не се вработуваат ниту најдобрите кадри на партиите, туку главно е политички пазар. 

Во телевизиско интервју премиерот Заев изјави дека Атанасов „тоа го направи (оставката н.з) затоа што не стана министер за образование. Тој бараше од мене да стане министер за образование, но не стана министер“.

Не бевте вклучен во состаноците, настаните и останатите активности што ги организираше кабинетот на Адеми. Зошто вие двајца не соработувавте и зошто немавте комуникација уште од почетокот?

Нашата соработка зависеше од министерот, а не од мене. Мислам дека немаше искрена желба за соработка. Причините за тоа не ми се познати. Еве на пример, во Министерството за образование на Бугарија има четири заменици министри и секој е задолжен за по два или три сектори. Колегите се задоволни затоа што со започнувањето на евроинтерациите работата неколкукратно им се зголемила. Јас не бев задолжен за ништо конкретно, ниту пак имав какви било ингеренции. Значи и да сакав, не можев да направам многу. Тоа полека стануваше напорно.