Иконата на Богородица Владимирска е една од најпочитуваните и светите икони на Православната црква и најпознатиот пример за византиска уметност.

Таа е една од најкопираните икони и многу од нејзините осветени копии се свети и чудотворни, секоја на свој начин.

Иконата на Богородица Владимирска се смета за свет заштитник и покровител на Русија и рускиот народ од непријателите.

Нејзиното чудо се слави три пати годишно – на 3 јуни, 6 јули и 8 септември, според новиот календар.

Се верува дека историскиот, социјалниот и политичкиот подем на Русија на светската сцена дојде со нејзиното  пристигнување во Русија и затоа оваа држава има водечка улога во православниот свет.

Иконата на Мајката Богородица Владимирска е насликана со темпера и злато на дрво и претставува верзија на Елеузис или „Нежна Богородица“ со Исус како дете кое се гали од образот на својата мајка.

Изложена била извесно време во галеријата Третјаков во Москва, но сега се наоѓа во Москва катедралата.

Владимирската икона на Мајка Божја, во согласност со традицијата, беше насликана за време на животот на Мајката Божја од страна на апостолот и евангелистот Лука, на таблата на масата на која вечераше Светата фамилија.

Кога светиот евангелист ја насликал оваа претстава на Божјата Мајка и ја покажал на Пречистата, таа ги кажала зборовите кои ги изрекла кога отишла да ја посети света праведна Елисавета: „Од сега ќе ме нарекуваат блажена сите родови“ (Лука 1, 48), а потоа додала: „ Благодатта на Оној Кого го родив и Мојата нека бидат со оваа икона!“. До 450-та година оваа икона се наоѓала во Ерусалим. За време на владеењето на царот Теодосиј Помладиот е пренесена во Цариград. На почетокот на 12 век, цариградскиот патријарх Лука Христоверг ја испратил во Киев, за да се поклони пред неа великиот кнез Јуриј Владимирович Долгоруков. Иконата била сместена во великокнежевското село Вишегород, кое се наоѓало недалеку од Киев, а некогаш ѝ припаѓало на светата кнегиња Олга, во тамошниот женски манастир. Од 1155 година Вишегород станал феуд на Андреј, син на кнез Јуриј, наречен Богољубив.
Еднаш свештениците кои служеле во храмот на вишегородскиот манастир, виделе како иконата на Пресвета Богородица лебдее во воздухот среде храмот! Тие ја поставиле на нејзиното поранешно место, но таа повторно застанала во воздухот. Огнениот почитувач на Божјата Мајка, кнезот Андреј Богољубив заклучил дека Пресветата сака Нејзината светиња да престојува на друго место. Затоа одлучил да ја пренесе на север, во суздалската земја, па кришум ноќе ја зел светата икона, и постојано на патот служејки молебен пред неа, стигнал до Владимир каде жителите со голема радост ги дочекале светињата и кнезот. Кнезот имал намера да продолжи понатаму во Ростов, но коњите кои ја влечеле колата со иконата, застанале на десет врсти од Владимир и никако не сакале да продолжат. Тогаш наместо нив впрегнале и други, но ниту тие не сакале да се поместат. По долга и огнена молитва пред иконата, Пресвета Богородица му ја открила на кнезот Својата желба – Нејзината светиња да остане во Владимир. Со стравопочит пред светињата, кнезот за околу две години ја изградил во Владимир прекрасната Успенска црква(1160), во која во богата риза иконата била поставена и од тогаш го добила името “ВЛАДИМИРСКА“.