Последните неколку дена, политичката и јавната сцена во Македонија ја обележаа низа скандали. Повеќе од еден месец се дискутира и оспорува законот за ЈО кој вчера беше донесен на срамен начин со силување и кршење на деловникот за работа на Собранието. Првото гласање на кое не беше изгласан законот за ЈО беше поништено и ќе беше поништувано се чини се додека не се изгласаше. Само неколку дена пред изгласување на предлог законот за ЈО, во 4 часот утрината беше разрешена техничката министерка за труд и социјала – Рашела Мизрахи. Начинот на кој Собранието ја разреши министерката и причината за нејзиното разрешување беа срамни и понижувачки кон сите што имаме разум и ја разбираме апсурдноста на таа ситуација.

На својот фејсбук профил портпаролот на СДСМ – Коста Костадинов објави селфи со мојот професор, а верувам и професор на многу генерации – Ферид Мухиќ.  Во описот на сликата Костадинов напиша дека заедно со професорот Мухиќ и уште 78 други пратеници издејствувале победа над оние кои ги кочат носењето на законите и стигнувањето на „правдата“ во Македонија. Од целата лакрдија и скаламерија што ја гледам во Собранието, најемотивно го доживувам токму тоа што Ферид Мухиќ гордо и лицемерно го аминува секој срамен гест при кршење на правото и демократската волја.

Инаку Ферид Мухиќ е поранешен професот на институтот за филозофија при Филозофскиот Факултет во Скопје, предаваше историја на филозофија, а меѓудругото третираше и етички прашања во своите предавања

Кога Ферид Мухиќ како доајен на македонската филозофија ќе се појавеше на конференција, стотици студенти со полу отворена уста ги следеа неговите говори и се ежеа од неговата остроумност, филозофичност и елоквентност. Ферид Мухиќ им беше репер за филозоф и интелектуалец и на неговите директни студенти и на онаа генерација како мојата која го знаеше само како еден од основачите на институот за филозофија, што ги следеше неговите конференциски настапи и учеше од неговите авторски книги. Истиот тој професор кој учеше на етика и морал генерации и генерации студенти во неколку прилики успеа да ги погази сите стандарди на етиката. Ако како што го цитираше Кант „Човек е човек само ако неговиот збор има тежина“ тогаш каков човек е тој што зборот си го погазува за многу краток период. Да се потсетиме дека професорот Мухиќ прво се изјасни дека нема да го даде својот глас за промена на уставното име, потем беше лидер помеѓу владините пратеници што од говорница апелираше да се прифати промена на уставното име. Колку и да се моќни и разумни аргументите кои ги даваше Ферид Мухиќ, сепак логиката мора да соработува а некогаш и да и служи на етиката. Логиката сама по себе не може да биде столбоносна за една заедница бидејќи заедницата треба да биде изградена не само на принципи, туку и на вредности, на љубов, на чест, на разбирање, на солидарност и на алтруизам. По вчерашната фотографија со Костадинов на кое мојот професор гордо позира во знак на победа над вмровските непријатели, целата слика и репутација што човек ја градел целата своја професорска кариера се топи како коцка лед. Патот до врвот е многу тежок бидејќи треба да вложиш огромен напор да се искачиш, но патот до дното е брз бидејќи и да недаваш напори да се срозаш доволно е само да се препуштиш на силата на гравитацијата да те голтне. Мојот професор ја предаде етиката, ги предаде нашите филозофи великани, го предаде нашиот Кант, студентските очи кои светкаво и со восхит гледаа во него. Доби само разочарани погледи, сомнителни студенти кои не можат лесно да се потпрат на оние што ги образуваат и на своите педагози, а кога човек нема верба во педагозите тој не може ниту да има животна насока. Токму професорот по етика со своите дела придонесе за тоа образованието да ја изгуби смислата, а потем и етичките приницпи.

Уште по апсурдна ситуација е тоа што професор по биохемија – Рашела Мизрахи му одржа предавање по етика на професор по етика – Ферид Мухиќ. Среќа што го имавме примерот на Рашела и нејзиниот говор во Собранието пред неколку дена за да можеме да посочиме позитивен пример како достоинствено се заминува од функција бидејќи не си дозволил истата да те корумпира. Главата на Рашела Мизрахи беше крената од реална човечка гордост, главата на Ферид Мухиќ е крената поради фарса.

Фериде од сега ти можеш да бидеш само професор на таа багра со која седиш во заедничка пратеничка група и политичката партија која те делегира, на студентите по филозофија ти можеш да си им само негативен пример. Да беше на испит по етика кај Рашела Мизрахи немаше да поминеш, бидејќи со своите дела ти покажа дека етиката тебе ти била само теориска и ментална онанија. Таквите како тебе, во истоијата на филозофијата се познати како софисти, оние кои се способни да ја стават логиката во служба на своите интереси и да манипулираат со туѓите умови. Како и софистите и твојот професорски ангажман покажа дека никогаш не си бил професор, ти си бил подучувач за пари, зошто вистинскиот професор во очите на своите студенти умира како професор, а не како учесник во кршење на правото и штитење на криминалот.

Автор: Стојмановиќ Магдалена