Се сеќавам на првиот пат кога се запознавме. Не ми се допадна толку многу. Беше чудно. Не ми се допадна, но имав неподнослива потреба да бидам покрај тебе.

Секоја ситница што ја кажа не ми излезе од ум. Секоја ситница што ја направи ме нервираше. Но сепак сакав да бидам околу тебе.

Можеби тоа требаше да биде мојот прв поим да не се мешам со тебе. Но, никогаш не слушам што има да ми каже животот. Ако сакам нешто, ќе го земам по секоја цена.

И јас те сакав тебе…

И јас те сфатив, но …

Но, ова е лудо – навистина моравме да бидеме заедно. Бевме исти, слушавме иста музика, имавме исти желби и ги споделувавме нашите соништа. Се чинеше дека сме создадени да бидеме заедно – совршени еден за друг!

Единствениот проблем бев јас.

Тогаш ти не можеше да ги видиш моите грешки, а јас не можев да ги видам твоите. Бевме млади и глупави, мислејќи дека тоа што го имаме е доволно – мислејќи дека се е пред нас. Но, се разбира, тоа не беше.

Сето ова го разбравме кога почнавме да живееме заедно, почнаа да се појавуваат вистинските проблеми. Тоа е моментот кога вистинскиот живот не удри силно, право во лице. Тогаш дознавме што навистина значи да се размислува не само со срцето. Можеби брзавме. Можеби требаше подобро да се запознаеме, но брзо преминавме во следната фаза.

Но, јас те сакав, навистина.

Овој пат не сакав да бегам, но морав. Нешто закопано длабоко во мене ме натера да побегнам, тажна што те оставам. Никогаш не сфатив дека секогаш ја префрлам вината на другите кога грешката е целосно моја!

Те имав тебе. Те сакав. Сеуште те сакам. Но, не можам да бидам со тебе!

ќе ти го уништам животот. Несвесно ќе те спречам да го живееш твојот сон затоа што сум многу себична. Навистина се обидов да се променам, но едноставно не можам.

Не можам да ја разберам твојата болна душа. Ретко кој може да ве разбере. Но, јас не те обвинувам. Ги обвинувам другите, а особено себеси, што сум толку ограничена – што не можам да ја ценам убавата личност што си. Затоа морам да те пуштам, бидејќи полека ти го уништувам животот. Не го сакам ова.

Можеби еден ден ќе најдеш некоја која знае да те сака и да не те повреди во исто време. Едноставно не сум јас … те сакам, но мојата љубов боли.

Го гледам секој ден. Го гледам тоа во начинот на кој се однесуваш. Ти си несреќен. Ние сме и двајцата. Се сакаме, но сме несреќни. Каква иронија…

Љубов моја, ова ти го пишувам со солзи во очите и бескрајна болка во срцето. Прости ми што мојата љубов те повреди. Само се обидував да те сакам…

Но, не успеав.

Никогаш нема да престанам да те сакам. Жал ми е.

Збогум!