Што се однесува до црквата, може да се каже дека Србите нема каде да одат на Божиќната литургија. Постојат православни цркви, но грчки, што значи дека празниците се бројат според новиот календар.

Тие го преживеале Енвер Хоџа, лудило на деведесеттите години, кризи и сиромаштија, вистинска железна завеса која никогаш не паднала и со тоа ги отуѓиле не само Србите и Албанците, туку и мајката на српскиот народ распрскана во Скадар, Драч, Тирана.

Тие немаат ниту српско училиште ниту српска црква , дел од нивниот имот беше конфискуван и презимето се смени.
Салко Брајовиќ, претседател на новоформираното здружение на срби Скадарларија во Тирана, едно од неколкуте друштва што ги зближува нашите луѓе во Албанија, зборува за тоа како изгледа нивниот живот, за Телеграф.

– Нема српско училиште во Албанија од 1934 година. Пред четири години затворен е единствениот државен универзитет, каде што се предаваше српски од своето основање.

Со закон не смееме да носиме стари презимиња. Ние писмено се обративме до албанските власти, но не само што не најдовме решенија, туку не добивме одговор. Се надеваме на ништо од властите во Албанија. Ние ја гледаме единствената надеж да останеме и да преживееме како малцинство во поддршката на властите во Србија – рече тој.

Сега тие се надеваат на „Малиот Шенген“ да ги срушат границите.

Без патувања, познаници, трговија, настап на гости, размена на студенти и културни настани, нема обновување на духот и сите борби на предците за зачувување на идентитетот можат да бидат залудни.

Ситуацијата за српското малцинство, вели тој е полоша отколку во времето на Енвер Хоџа, затоа што во 1990-тите се виде пуч што никој не го очекуваше.

– Никогаш не криевме, тие нè почитуваа. Режимот на Хоџа не не признаваше како малцинство, се подразбира дека немавме никакви права како малцинство, на пример, немавме училиште на српски јазик, немавме националност после 1950 година, ги сменивме презимињата 

Но, албанскиот народ знаеше кои сме и бевме присутни во сите области на општеството, се однесувавме праведно и правилно и до 1990 година можев со полна уста да кажам дека бевме целосно интегрирани во општеството. Секако, бевме ценети од самите надлежни органи – вели соговорникот.

И тогаш – лудата треска од 90-тите ја потресе и Албанија.

– По 1990 година, ги изгубивме тие права што мислевме дека ги имаме. Тие ја конфискуваа нашата земја со закон што го донесоа во 1991 година – открива Брајовиќ.

Што се однесува до црквата, може да се каже дека Србите нема каде да одат на Божиќната литургија. Постојат православни цркви, но грчки, што значи дека празниците се бројат според новиот календар.

– Иако некои цркви ги имаат имињата на нашите светци, како што се: Светиот петок, Свети Никола, Свети Прокопиј, сето тоа е под грчката црква – рече Брајовиќ.

Ако сакаат да научат јазик, младите генерации можат да го сторат тоа во Скадар, во Здружението Розаф Морах.