Статистиката е клучот, избраниот методолошки концепт на одредување на просек на избор, тоа е основа на концептот на демократија. Вашето мислење е само капка во морето на мислења, и така се гради демократската подлога на владеење и менаџирање со заедничките нешта од интерес на групата. Статистиката е мајка на прецизноста, таа никогаш не лаже. Секое изигрување на статистиката неповратно ќе го наруши односот на реалноста со демократските процеси.

Статистиката покажа дека македонскиот народ гласал за сегашната власт. Сите гласачи се должни да ги прифатат статистичките параметри кои ќе потврдат дека најблиску до нивната воља како група е изборот кој статистичкиот модел ќе го даде по броењето на гласовите. Статистиката некогаш е помогната од кибернетски аналитички алатки кои објективно ќе ги предодредуваат случајните избори каде тоа е потребно и неопходно, како на пример системот АКМИС во судовите, кој е сочинет за да им помогне објективно доделување на предмети кај судиите во одредена група.

Е сега, кога резултатите од една кибернетска организација на доделување на предмети ќе дадат статистички резултати на скоро невозможна реалност, тригерот се вклучува и прашањата се поставуваат: дали е возможно на сите, буквално сите клучни предмети кои се водат во моментов, а носат релативно висока хиерарехиска поставеност во важноста на нивното влијание во политичките процеси, кибернетскиот алгоритам да ги додели на истата личност, без разлика дали е тоа Кацарска или некој друг во минати времиња (повторно Кацарска).

Дали како модерно постреволуционерно општество, покрај прашањата за подобар живот, НАТО и ЕУ, име и презиме на државата и нацијата, ќе се најде доволно капацитет во нашите умови да процесираме една огромна статистичка грешка, грешка во матриксот, која се продава како систем? За каква демократија изградена врз статистичка грешка зборуваме, на каков подобар живот се надеваме?