Животот почнува тогаш кога ќе престанеш да им удоволуваш на другите луѓе.

На почетокот мислиш дека тоа нешто позитивно ќе ти донесе, а со времето се навикнуваш на тоа, но на крајот ќе разбереш дека со тоа само се губиш себе си.

Го губиш своето „јас„ да би задоволил на 1000 други луѓе кои никогаш нема да ти се отворат, кои никогаш нема да направат ништо за тебе, она што ти си го направил за нив.

Кога ќе влезеш во тој маѓепсани круг ќе разбереш на крајот дека си врзан само за размислувањето на другите.

Животот ќе почне тогаш кога ќе престанеш да им удоволуваш на другите. Во почетокот мислиш дека на луѓето до тебе им е дојдено да ти направат добро дело, но тие луѓе со времето се однесуваат стварно колку им е дојдено до тебе.

Ги губиш само своите сонови затоа што мораш да се прилагодиш на нивните соништа, ги губиш своите изворни чувства, затоа што не смееш да ги повредиш нивните, го губиш својот став затоа што не смееш да се спротивставиш на нивниот, а после се прашуваш зошто си несреќен.

Животот ќе почне тогаш кога ќе престанеш да им удоволуваш на другите. Но, до тоа треба да се дојде, понекогаш ќе помине и половина живот додека ја разбереш единствената вистина и ќе се запрашаш зошто не си разбрал, пред многу време.

Може си помислил дека тоа го правиш затоа што си човек со големо срце, дека треба да им помагаш на другите, но на крајот ќе разбереш дека помагањето не е исполнување на нечии желби.

Треба еднаш да се погледнеш себе си, да размислиш од перспектива на своето сопствено срце. Дури тогаш ќе почнеш да се почитуваш самата себе си и ќе можеш и другите да ги почитуваш. Побарај ја својата среќа во можностите кој животот ти ги дава, давајќи секој ден шанса да почнеш од почеток, без разлика колку грешки си направил вчера.

Не мора да ги задржиш во животот сите луѓе, кои ќе ги сретнеш во животот, задржи ја својата единственост и оригиналност и тие правите луѓе ќе останат со тебе…