На 31 јануари 2020 година, турската новинска агенција „Анадолу“ објави дека Кина нарачала 200 милиони заштитни маски. Бидејќи само тој ден во светот официјално се регистрирани 9.826 случаи на новата инфекција со коронавирус, од кои 9.720 биле од Кина а годишно производство на заштитни маски во Турција е помалку од 150 милиони парчиња, а токму Кина е нивниот најголем производител со дневен капацитет од 20 милиони парчиња, сите заедно требаше да бидат предупредени на алармот од оваа вест.

Во нормални времиња, кинеското производство на маски ги задоволува половина од потребите на светот, што претставува околу 14,5 милијарди од сите видови на заштитни маски годишно, а доколку, со такви капацитети, Кина мораше да брза да купи маски од Турција, требаше да се очекуваат претпазливи реакции и повнимателни влади. Само Индија одговори со забрана за извоз на сите видови заштитни маски, нараквици и друга заштитна болничка опрема.

Фактот дека сите европски влади, како и властите во другите земји од развиениот свет, го занемарија овој аларм и не успеаја да ги започнат потребните процеси за дополнителна набавка и производство на заштитна болничка опрема е голем пропуст со кој скоро сите овие земји се соочуваат со несоодветни и недоволни заштитни материјали веќе два месеци.

Испораката на заштитни средства на Кина со авиони под посебни меѓудржавни аранжмани сега е голем политички успех, а особено е забележливо што администрацијата на Трамп ја наложи својата дипломатска мрежа да побара, доколку е потребно и со мал политички притисок, од земјите каде што служат сите видови на заштитна опрема, респиратори и други материјали потребни за болнички одделенија за интензивна нега.

Откако државните и здравствените власти во најразвиените земји во светот спиеја половина јануари, цел февруари, а дел од март, СОВИD-19 работи со својата погубна сила. Колку лекари, медицински сестри, како и друг болнички персонал и пациенти кои страдаат од други болести, на крајот ќе бидат заразени со новиот коронавирус само заради оваа срамна неподготвеност никогаш нема да дознаеме.

Секојдневно, можеме да ги гледаме или да ги прочитаме исповедите на медицинскиот персонал што работат во најбогатите земји и најнапредните здравствени системи, без маски и заштитна облека, или како велат дека нема доволно респиратори за оние чии животи зависат од нив. Она што се случува во Милано, Бергамо, Мадрид, Цирих, Техеран или Њујорк овие денови и недели е, меѓу другото, резултат на целосно непочитување на сè што се случило во Вухан.

Кога Кинезите изградија привремени болници за неколку дена, за остатокот од светот тоа беше само многу интересен организациски и градежен потфат, а кога жителите на Вухан кои беа во карантин од своите балкони долго време го поддржуваа болничкиот персонал со заедничка песна и аплауз, остатокот од светот беше воодушевен од тоа колку се тие симпатични. Малкумина во тоа време размислуваа дека ја гледаат својата иднина, бидејќи многумина мислат дека италијанското, иранското, шпанското или њујоршкото сценарио не може да се повтори во сопствената земја или нивниот град.

Мнозинство на развиени земји со добро организирани здравствени системи не започнале навремено систематско тестирање на населението, а некои, како и Хрватска, до вчера извршиле необјасниво мал број дневни тестови.

Светската здравствена организација објави список со 15 лаборатории за референтни тестови на 6 февруари, доставувајќи 250.000 тестови на 159 лаборатории на сите континенти до денес.

Во текот на следните пет недели, таа испрати вкупно 1,5 милиони тестови до лабораториите во 120 земји, а не е јасно зошто проблемот со тестирањето се потенцира во многу земји.

Лидерите и експертите на Светската здравствена организација, на дневни јавни настапи, бараат од земјите да спроведат што е можно повеќе тестови, бидејќи тоа е основен предуслов за регистрација на заразени лица, карантин или, доколку е потребно, хоспитализација, со што се ограничува ширењето на епидемијата.