Состојбата во едно општество се огледува во политичките лидери. Највисоките политички функции се лидерски. Политиката е составена од одлуки и решенија за доброто на заедницата. Ако ја анализирате етимолошката дефиниција ќе забележите дека во самиот збор се состои значењето и смислата на политиката. Во зависност од степенот на демократската свест и зрелост на едно општество, како и цивилизациски стадиум, политичкиот лидер се избира од страна на поединците, односно мнозинството, се наметнува или наследува лидерска функција. Нашето општество има избрани политички лидери и по тој критериум важи за демократско општество. Но демократијата во многу случаи значи и избор да се биде апатичен или избор да не се направи избор, да се одземе функција на оној што е избран или да се направи нешто за да не биде избран.

Последните избрани политички лидери во Македонија беа Заев и Груевски и тие се репрезентативни за нашата состојба на свест, демократичност и етичност.

Груевски е пред сè суетен човек

Неговата суета одеше до таму да од сите имаше намера да направи свои истомисленици. Секој што мислеше поразлично од него, веднаш му го активираше тој „опасен и предупредувачки поглед“. Секој што беше различен му беше непријател. Таа треска од суета ја префрли изгледа и на своите партиски пулени, па затоа во бомбите можевме да слушнеме како за спомен куќата на Тоше не треба да се оделат пари бидејќи цитирам „Тоше не е наш“ односно дека фамилијата му е „комуњарска“. Цврстиот став кој Груевски го имаше и поради кој стана миленик на народот, не потекнуваше од неговата сигурност и карактерна стабилност туку токму од таа суета. Да беше Груевски убеден во својата „етичност“ можеше да се потпре на себе и во моменти кога му се закануваше политички исцениран судски процес. Па наместо да го избере полесниот пат и да побегне од својата сакана држава и да го остави својот народ на цедило, можеше да го одлежи достоинствено своето во затвор и да излезе како морален победник. Не е ваљда дека братот Љубе со тој тап поглед има повише морал у себе него севишниот лидер. Никола, Никола бе, така не се прави. Но ете таков човек ја претставуваше Македонија и нас како колективно битие. Тој беше показател дека сме мали и суетни и дека веруваме во голема фарса зад која стои само и исклучиво суета.

Зоран Заев, пак, е некултивирано створење кое најмногу може да се памти по гафовите, бисерите на мудроста и глупостите што ги сее на своите јавни настапи

Ниту говор, ниту јасна мисла, ниту јасно и разделно размислување, но затоа тоа наивно човече на кое сите му се потсмеваат на неговата глупоќа, криминал до криминал реди. Постои мит дека криминалците се паметни луѓе и дека знаат како да ги изманипулираат други. Според мене криминалците не се паметни или глупи, тие се само нечесни и тука приказната завршува. Зоран Заев можете да го соберете во пат негови култни изјави:

1. Ова влада е фригидна;
2. Не можемо да се ударамо по градима;
3. Холокаустот е еврејска традиција;
4. Спикинг ту д мор сексипил лејди ин Јуроп;

И секако убедливо најјака изјава:

5. Одозгора на тога

Како што можете да видите генијалноста на Заев се состои во тоа што човекот има талент да изговара глупости на три светски јазика – македонски, српски и англиски, али бога ми струмичкиот добро си го знаее оти слушнавме дека „тепсијата стоо“.

Што кажува Заев за нас како колективен ентитет? Дека сме генерално необразовани, дека воопшто не се ни срамиме од нашето незнаење, дека сме нечесни и дека имаме потреба да зборуваме на јазици кои не ги владееме само за да направиме чест на другите, или во превод да им поживееме во анусите. Зоран Заев генерално мириса на анус и тоа најдобро го отсликува нашиот паразитски однос кон работите. Ние не работиме на градење на нашиот дух и душа, полесно ни е да се напикаме во анусот на другите и таму да живееме без некој да не види, забележи, одвои од толпата, или не стави на тапет.

Груевски и Заев се слика на македонскиот народ и мислам дека одговорноста за нивните изгледи и постапки треба конечно да ја преземе. Ако сакаме политичките лидери да не ни се лакрдија од лидери и политичари, тогаш треба да поработиме прво на унапредување на нашиот когнитивен и етички субјект. Овде владее колективно лудило, ниту еден нормален не би издржал да живее тука и да го гледа овој блам. Нормалните одамна си ги земаа куферчињата или јажињата. Најдобро е да се дадеме во лудило, бидејќи нели „кад би била нормална ја бих полудела“.

Автор: Стојмановиќ Магдалена