Д-р Миломир Станковиќ бил личен лекар на Јосип Броз Тито, додека бил на лекување во болница во Љубљана. Тој е еден од ретките живи сведоци во последните денови на југословенскиот маршал. 

Во времето на Јосип Броз, Миломир бил млад воен лекар. Тој беше ставен на должност како лекар на должност во креветот на Јосип Броз Тито во Љубљана.

Неговата работа беше да напише сè, од третманот на лекарите кои доаѓаат да го видат притисокот, општата состојба и она што лекарите го препишуваа како спас …

– Сè за неговиот третман се чуваше во тајност. Кога жена ми ме посети на Брдо кај Крањ, не се осмелив да и кажам дека на Тито ногата ќе биде ампутирана утре. Никогаш не се знаеше кој те слуша – доктор Станковиќ. Тој ја започна својата приказна, додавајќи дека во болницата им било кажано да не кажуваат по ходниците, затоа што новинарите гледале низ прозорецот и не требало да откриваат дали се случувало нешто итно.

Тоа беше д-р Станковиќ кој прв забележа дека левото стапало на Тито не изгледа добро.

– Тоа беше оклузивна ангиопатија. Таа оклузивна ангиопатија значеше дека тој има блокиран крвен сад што ја храни ногата. Ова беше на феморалната артерија и неговата нога беше компромитирана. Јас бев одговорен и морав да направам нешто. Се обидов да го убедам да се согласи но Тито постојано велеше дека ќе почека, дека ќе помине – се сеќава докторот.

Тито наскоро доживеа страшна болка во нозете.

– Дојдоа и двајца одлични експерти од странство. Еден дојде од САД – тоа беше д-р Мајкл Дебиски, додека од Русија дојде доктор Марат Књажев. Дебиски ги прегледувал ногата и циркулацијата, додека Књажев го прегледувал низ целиот. На крајот, тие рекоа дека Тито е во добра форма, но дека ногата му е во опасност. Дебиски рече дека бидејќи Тито не се согласувал со ништо друго освен да се лечи со лекови.

Тој го предупредил Тито дека ако не успее сето тоа, ќе треба да му ја исечат ногата. Од друга страна, Књажев рече дека терапијата е добра и дека треба да се продолжи со контрола на ногата – рече Станковиќ. Најголемиот страв од Тито, се сеќава на докторот, беше да остане на нозе.

Тој ни рече:

„Ако ногата ми оди, јас ќе си го направам умот!“ Кога тој требаше да оди во болница, ние го отстранивме пиштолот, кој го чувавме тајно во една чанта. Никој не требаше да му рече дека ногата мораше да биде ампутирана, но тие сепак ја продолжија терапијата на неодредено време, што не помагаше. И така, се додека не се исуши ногата, а кога се исуши го труеше неговото тело- рече Станковиќ.

Таа одложена ампутација што трајно го уништи здравјето на југословенскиот маршал.

– Големата грешка беше што тој се лекуваше на лекови, а не на операција … Таа артерија лесно можеше да се издува. Можев да го сторам тоа, но немав надлежности и Тито не го дозволуваше тоа – рече д-р Станковиќ.

. Кога виде дека сè не успеа, неговите последни зборови беа: „Што значи сето ова?“ . Во средината на февруари 1980 година, Тито веќе не можеше да зборува и беше во вештачка кома до крајот на животот. Тито почина на 4 мај во 3.05 часот – се сеќава Станковиќ.