Ако во минатото важеше за лидер кој го дели македонскиот народ, овој пат се покажа како „лидер“ кој знае да обединува. Од Будимпешта Груевски „успеа“ да ги обедини шарените со Заедничка Македонија, да ги обедини ставовите на Бранко Героски и Миленко Неделковски, да ги обедини фејсбукџиите и твитерџиите, вмровците и реформаторите… Во повиците и барањата за одговорност од Владата на Република Македонија.

Театралните проверки и потраги по Никола Груевски во понеделнкот попладнето во неговиот дом и во гаражите на партиското седиште на ВМРО-ДПМНЕ, каде што алфите ги проверуваа и гепеците на возилата кои влегуваат и излегуваат од опозициската партија, ги засени информацијата објавена од самиот Никола Груевски во вторникот околу 14:00 часот дека се наоѓа, односно дека избегал во Будимпешта и дека таму ќе бара политички азил.

МВР веднаш по добиената потврда од страна на Унгарските власти дека Груевски се наоѓа во нивниот главен град распиша и меѓународна потерница а го извести и министерството за правда веднаш да ја започне постапката за екстрадиција. Но тоа не ја смири јавноста која започна со бурни коментари во врска со бегството на Никола Груевски.

Речиси во јавноста, на медиумите и на социјалните мрежи единствен е заклучокот дека за бегство на поранешен премиер, кој има правосилна пресуда (за предмет за кој е јасно дека не прибавил спротивно на закон имотна и материјална корист за себе) и за човек за кој повеќе од четири години тогашната опозиција ги употреби сите замисливи и незамисливи алатки и механизми да го симне од власт, темелејќи ја својата кампања на шарената револуција и на паролите „Шутка не ти бега Никола“ и „Нема правда, нема мир“ како и употребувајќи телефонски разговори за да и докаже на јавноста дека е најголемиот криминалец кој Македонија го имала и дека единствено неговото место е во затвор, мора да има одговорност од луѓето кои во моментов ја практицираат власта.

Ако постои поговорка која вели „во животот ништо не се мора“ сепак, во овој случај постои исклучок.
Во фокусот на јавноста овие денови не е ниту договорот со Грција, комисиите за промена на учебниците со Бугарија, пописот во кој ќе нема графа за етничка и верска припадност, Уставните измени за промена на уставното име, задолжувањата, новиот буџет за 2019 година со кој се очекува јавниот долг да достигне околу 55%, катастрофалната реализација на капиталните инвестиции, зголемувањето на персоналниот данок односно воведувањето на прогресивен данок, зголемувањето на цената на водата, немањето на вакцини за тетанус во болниците, хаосот со ѓубрето и паркирањето во Клинички центар, енормно загадениот воздух и голем број на други „проекти“ кои беа „ветувани“ во предизборната програма на валадеачката партија, туку единствено Никола Груевски и неговото бегство од Република Македонија.

Но, после долги години поделби на патриоти и предавници, на словени и антички македонци на вмровци и комуњари, само „еден статус“ на социјалната мрежа фејсбук успеа да ги „обедини“ македонските граѓани и да се согласат за две работи. Ако правниот систем со години беше уништуван, последниот случај со Груевски го избриша целосно поимот правен систем и правна држава и втората е дека мора некој да сноси одговорност за ваков случај кој ќе има долготрајни последици за Република Македонија на патот кон ЕУ и НАТО. Макар и морална.
Па така, најголемите поддржувачи на опозицијата, сега позиција, оркестрирано и во еден глас бараат одговорност а притоа прстот го вперуваат во Министерството за внатрешни работи.

Бранко Героски, Љубомир Фрчкоски, Сашо Орданоски, Тодор Пендаров, Александар Тортевски и голем број на други професори и експерти, јавно наклонети кон критика на „режимот“ и поддршка на опозицијата се најгласни во таквите барања. Секако на ова се додаваат и голем број на други професори, експерти и поддржувачи на сегашната опозиција, но за да не биде тенденциозно, во случајов нив ќе ги оставиме на страна.
Но власта е глува и некако не и слуша што тие сега говорат и бараат. Ако 11 години се бореа за слобода на говор, за јавно изнесување на критички ставови, за работење во интерес на граѓаните и слушање на нивниот глас, и кога конечно го добија тоа, чуму беше таа борба ако сега ниту еден глас не допира до нив?

Ако не ги слушаат критичките пораки на „нивните“ тогаш доволно е да отворат фејсбук и твитер и да прочитаат што граѓаните мислат за бегството на Никола Груевски. Не мора да скролаат по профили, коментарите и барањата на јавноста веднаш ќе им излезат на почетна. Веќе трети ден по ред темата за Груевски и неговото бегство не стивнува на твитер а таму под хаштагот оставка може да се прочитаат голем број твитови. Ако во минатото под истиот хаштаг ќе ви излезеше името на Груевски или твитерски кажано за само три дена има дупло повеќе твитови со оставка за актуелната Влада на Република Македонија.

Но и виртуелниот глас тешко стигнува до шарениот тим во министерството без ресор задолжено за комуникации, отчетност и транспарентност.

И кога сме веќе кај шарените, да не ги заборавиме и нив. Вистинските револуционери се појавија на протест пред Владата, продолжувајќи да ја бараат правдата и мирот. Која дојде во Македонија и замина во Будимпешта. Секако, оние десетина кои не се вработени во државна институција. И како во старите, за нив, добри времиња излегуваа против Груевски, сега излегоа заради Груевски.
А во истиот контекст во текот на вчерашниот ден со свој став и изразување на незадоволство од работата на институциите излегоа и 14 невладини организации, граѓански сектор кој беше активен во борбата за политичко соборување на Владата на Никола Груевски. Но веројатно како и другите повици и нивната иницијатива за утврдување на одговорност ќе заврши само како текст на порталите и вест на телевизиите.